Ik kan nog niet vertellen wat ik voel… daarom huil ik….

Lieve mama en papa,

Ik kan nog niet vertellen wat ik voel.
Nog niet duidelijk maken wat ik precies bedoel.

Daarom huil ik, kreun in of krijs ik.
Want dan voelt iets niet fijn, heb ik honger of wil ik gewoon bij jou zijn.

Heel vaak wil ik bij jou zijn. Veel vaker dan jij me begrijpt.
Ik voel dat je je best doet. Je reageert op mijn huilen. Je je afvraagt wat er is.
Je zoekt naar wat de reden van mijn onrust kan zijn.
Er moet toch iets zijn? Wat is er dan?

Maar soms mama, soms papa. Of eigenlijk heel vaak. Dan is er niets. Dan wil ik gewoon bij jou zijn.
Dan hoor ik je hartslag. Dan ruik ik je geur. Dan voel ik mij rustig.
Zelfs door het ongemak heen geeft dat mij dat rust.

En ik voel wel dat jij het af en toe ook niet weet.
Ik hoor je huilen. Je ademt dan snel.
Maar dat vind ik niet erg. Als je dan tegen mij praat dan hoor ik het zachte in je stem.
Dan voel ik mij veilig. Want ik ben bij jou.

En weet je lieve papa, lieve mama. Je doet het heel erg goed.
Gewoon door er te zijn.
Ik lees de boekjes niet die jullie lezen. Dus kijk maar gewoon naar mij.
En voel wat je voelt. Dan voelen we samen. Dat is beter dan alleen.

Als ik zou kunnen praten zou ik zeggen: soms vind ik het ook lastig.
Ik voel zoveel in mijn lijfje en de wereld buiten de buik is zo groot.
Maar als ik je stem hoor. Als ik je ruik en voel.
Dan weet ik: ik ben veilig.
Ik ben bij jou.

Volgens mij komt het wel goed. Gaan we het redden samen.
Door te praten, te knuffelen, door hulp te vragen wanneer het echt even niet lukt. Want dan vind ik je nog steeds de liefste.
Maar vooral door te verdragen dat we elkaar nog echt moeten leren kennen.
En dat is misschien wel anders dan je je van te voren had voorgesteld.

Maar als ik kon praten dan vertelde ik je nu: je doet het goed.
Je bent genoeg.
Je doet genoeg.
Ik hou van jou.