Waarom huilt mijn kindje zoveel?

Een aantal weken geleden was ik op bezoek bij een gezin. Hun kleine jongetje huilde veel, vooral in de nachten. Ouders hadden geen idee waarom. Het slapen ging met ups en downs. Soms goed, soms minder goed, soms vreselijk. Ouders waren oververmoeid. En op zoek naar een verklaring EN oplossing.

En dat begrijp ik ontzettend goed. We willen graag een oorzaak vinden voor waarom ons kindje huilt, we willen weten hoe lang het duurt tot de tandenpijn over, waarom ons kind nu toch net even een meer intense driftbui heeft dan het buurmeisje. We zoeken op wanneer ons kindje nu precies zou moeten leren lopen. En is het wel normaal dat een kind van 3 jaar andere kinderen bijt? Of zou je je daar als ouder zorgen over moeten maken? Waarom lijken die andere ouders zo relaxt? En waarom doet jou kind altijd moeilijk als het naar bed gebracht moeten worden?

Google heeft op alles een antwoord. Voor ieder probleem lijkt een ogenschijnlijke oplossing. En dat vinden we fijn…  we klikken alles aan wat een potentiële fix kan zijn voor alle vragen die er in ons hoofd rondspoken. Alles om het gevoel van machteloosheid te laten stoppen. Want ons kindje in paniek zien, het zoveel troosten zonder resultaat, het gevoel van dat er iets mis kan zijn. We vinden dat gevoel lastig. Eigenlijk kunnen we het niet verdragen. En ik snap dat. Want: als Google overal een oplossing voor heeft waarom dan niet voor jouw situatie?

Maar hier wil ik graag weer mijn mantra herhalen: Vertragen, Verdragen, Verbinden.

Weet dat ik in mijn praktijk echt heel weinig kindjes tegenkom waar een ander recept voor geldt dan Vertragen, Verdragen en Verbinden. Weet dat ik zie dat ouders honderden euro’s uitgeven aan oplossingen, van speciale dekentjes tot alle soort alternatieve en reguliere therapie. En natuurlijk is het fijn als iemand of iets tijdelijk de situatie kan verlichten.

Maar ik hoop dat je mij gelooft wanneer ik zeg dat de echte oplossing vaker ligt in de verbinding met je kindje. Dat juist wanneer je de machteloosheid toe laat, juist wanneer je in het hier en nu leeft er direct meer ruimte ontstaat?

Wat zou er gebeuren wanneer je stopt met de oplossing te zoeken? Wanneer je besluit te accepteren dat je in het hier en nu de situatie niet direct kunt veranderen? Wanneer je er gewoon voor je kindje besluit te zijn? Door aanwezig te zijn, door diep adem te halen, door tegen je kindje te praten over het gevoel van machteloosheid dat jullie op dat moment misschien delen?

En wanneer je nu van mij hoort dat dat goed genoeg is?

Wanneer je van mij hoort dat de tijd op Google, de tijd bij alle mogelijke oplossingen ook de tijd is waarin je niet echt aanwezig kunt zijn bij je kindje?

Hoe zou het voor je kindje voelen wanneer je je zegt; ‘Ik weet het niet lieverd. Ik zou het zo graag oplossen maar ik weet niet hoe. Maar wat ik wel weet is dat we er samen uitkomen. Ik ben hier bij jou’.  Je ademt diep in en zucht lang uit. Dat herhaal je zo lang tot je je lijf tot rust voelt komen…

Hoe zou de volgende situatie dan voor je zijn?

Volg je mij al op Instagram? Daar lees je meer blogs, tips en geef ik je een kijkje in mijn praktijk. @lisavoorouderenkind